من نازک دل از زخم زبان بسیار می رنجم از حزین لاهیجی غزلیات ناتمام 1537

1 گوشی نشنیده ست صفیر از قفس ما چون شمع، به لب سوخته آید نفس ما

2 با قافلهٔ لاله درین دشت رفیقیم گلبانگ خموشی ست فغان جرس ما

1 آنجا که خامه، شکّر گفتار بشکند طوطی، سخن به غنچهٔ منقار بشکند

2 در عالمی که خبرت و انصاف جوهری ست نظمم بهای گوهر شهوار بشکند

1 چشمم گشوده است در فیض نوبهار از داغ، ریخته ست دلم طرح لاله زار

2 منت خدای راکه به عون عنایتش منت پذیر نیستم از خلق روزگار