از بس که در خیال مکیدم از فروغی بسطامی غزل 430

1 از بس که در خیال مکیدم لبان او یاقوت فام شد لب گوهرفشان او

2 نقد وجود من همه مصروف هیچ شد یعنی نداد کام دلم را دهان او

3 پیرانه‌سر بلاکش ابروی او شدم با قامت خمیده کشیدم کمان او

4 قاتل چگونه منکر خونم شود به حشر زخمی نخورده‌ام که نماند نشان او

5 دستی که از رکاب سمندش بریده شد ترسم خدا نکرده نگیرد عنان او

6 چندان که در پیش به درستی دویده‌ام الا دل شکسته ندیدم مکان او

7 بی پرده در حضور من امشب نشسته است گر صد هزار بار کنند امتحان او

8 سودا نگر که بر سر بازار عاشقی خواهم زیان خویش و نخواهم زیان او

9 در عهد شه کلام فروغی بها گرفت یارب که در زمانه بماند زمان او

10 ظل الله ناصردین شه که آمده‌ست چندین هزار آیت رحمت نشان او