بربوده دلم چشم از ملک‌الشعرا بهار قصیده 141

1 بربوده دلم چشم پر فنش وان عارض چون ماه روشنش

2 نسرینش رخ و سوسنش دو زلف من بندهٔ نسرین و سوسنش

3 عشقی است دگرگونه با ویم مهریست دگرگونه با منش

4 خاطر شده مفتون عارضش دیده شده حیران دیدنش

5 مانا ملک‌العرش از نخست آمیخته با نیکوئی تنش

6 حورای جنان بوده مادرش فردوس برین بوده مسکنش

7 امروز بدیدم به رهگذار خون دل خلقی بگردنش

8 برخاسته دامن کشان به راه و آویخته قومی به دامنش

9 افتاده بسی جان و دل به خاک پیش مژهٔ ناوک افکنش

10 ز انبوه دل از دست رفتگان چون کعبه شده کوی و برزنش

11 من نیز فرا رفته تا مگر یک خوشه ربایم ز خرمنش

12 از دیده فشاندم بسی سرشک پیش دل چون روی و آهنش

13 بگذشت و به من بر نظر نکرد تا بود چنین بود دیدنش

14 شیون کند از دست او دلم با آنکه نه نیکوست شیونش

15 شیون چه کند بنده‌ای که هست درگاه خداوند مأمنش