خیالش دوش ناگه در ربودم از جهان ملک خاتون غزل 949

1 خیالش دوش ناگه در ربودم بهشت روی آن مهوش نمودم

2 نبودی باورم اوصاف حسنش ز هر سو گفت و گویی می شنودم

3 که تا دیدم به چشم خویش رویش مگر بخت و سعادت یار بودم

4 ببستم دل به زنّار دو زلفش بسی خون دل از دیده گشودم

5 به تاب زلف شبرنگش ببستم به افسون دو چشمانش گشودم

6 طلب کارم که یابم آب حیوان چو جان آمد به لب آنگه چه سودم

7 نچیده میوه ای از شاخ وصلش بسی سر بر در هجرانش سودم

8 چو یاری نیست از بختم چه تدبیر که وصلش یک شبی روزی نبودم