1 می سزد گر کله خویش به سر کج بینم من که چون لاله ز خون دل خود رنگینم

2 چون فلک نی به هوای دل خود در چرخم چون زمین بار جهان می کشم و تسکینم

3 ظاهرم رنگ دگر دارد و باطن دیگر بدنم گرچه ز خاک است به جان سنگینم

4 باده چون نوشم و دلجمع چسان بنشینم من که از شادی بسیار چو گل غمگینم

5 فرس فکر نرانم به هوای رخ کس دایماً پیروی شاه کند فرزینم

6 بسته بادا در آن باغ سعیدا بر من که خلد خار ندامت به کف گلچینم