می گویمت ای سعادت از مسعود سعد سلمان رباعی 183

1 ملک مسعود ابراهیم شاه است که بر شاهیش هر شاهی گواه است

2 نه چون عدلش جهان را دستگیر است نه چون قدرش فلک را پایگاه است

1 دوش در روی گنبد خضرا مانده بود این دو چشم من عمدا

2 لون انفاس داشت پشت زمین رنگ زنگار داشت روی هوا

1 زلفین سیاه آن بت زیبا گشته است طراز روی چون دیبا

2 آن سرو که نیستش کسی همسر وان ماه که نیستش کسی همتا