دیدم کلاه ابروی آن کجکلاه از جویای تبریزی غزل 391

1 دیدم کلاه ابروی آن کجکلاه کج از پیچ و تاب شد به دلم تیر آه کج

2 کج کج بود خرام سیه مست باده را چشمت از کند به سوی من نگاه کج

3 افغان دل به نالهٔ زنجیر شد بدل بر عارضش فتاده چو زلف سیاه کج

4 افتاد تاج مهر به خاک از سر فلک بر سر چو از غرور نهادی کلاه کج

5 جز حق پرستی راست از کس طمع مدار کج می رود رونده چو گردید راه کج