دیدم جمال قاتل در وقت از فروغی بسطامی غزل 477

1 دیدم جمال قاتل در وقت جان سپاری دادم تسلی دل در عین بی قراری

2 خواری کشان حسنش گلهای بوستانی شوریدگان عشقش مرغان شاخساری

3 شاخ گلی که آبش از جوی دیده دادم دورم ز خویشتن کرد با صد هزار خواری

4 دوش آن مهم به تندی می‌زد به تیغ و می گفت کاین است دوستان را پاداش دوستاری

5 خون آبه جگر بود کز چشم تر فشاندم نقشی که بر درش ماند از من به یادگاری

6 گیرم طبیب وقتی احوال من بپرسد کی در شمارش آید دردم ز بی شماری

7 نومیدیم به حدی است در عالم محبت کز ایزدم نمانده‌ست چشم امیدواری

8 باد صبا رسانید خاکسترم به کویش بر کام خود رسیدم اما ز خاکساری

9 دادیم جان ولیکن آسودگی ندیدیم ما را به هیچ حالت فارغ نمی‌گذاری

10 تا خار او خلیده ست در پای دل فروغی چشمم گرو کشیده‌ست با ابر نوبهاری