روی تو دیدم سخنم روی داد از کمال خجندی غزل 430

1 روی تو دیدم سخنم روی داد از آینه طوطی به سخن در فتاد

2 صوفیم و معتقد نیکوان کیست چو من صوفی نیک اعتقاد

3 خانه چشمم که خیالت دروست جز به تماشای تو روشن مباد

4 از آمدنت رفت خبر در چمن سرو روان جست و به پا ایستاد

5 مه که نهادی کله حسن کج روی تو دید آن همه از سر نهاد

6 ای که فراموش نیی هیچ وقت وقت نشد کاوری از بنده باد

7 یاد کن از حالت آن کز کمال پرسی و گوینده ترا عمر باد