گفتم که: لبت، گفت: از اوحدی مراغه‌ای رباعی 184

1 تا قلندر نشوی راه نیابی به نجات در سیاهی شو، اگر می‌طلبی آب حیات

2 موی بتراش و کفن ساز تنت را از موی تا درین عرصه نگردی تو بهر مویی مات

1 پس از مشقت دوشین که داشت گوش امشب؟ که من به کام رسم زان لب چو نوش امشب

2 کشیده‌ایم بسی‌بار چرخ، وقت آمد که چرخ غاشیهٔ ما کشد به دوش امشب

1 از ما به فتنه سرمکش، ای ناگزیر ما که آمیزشیست مهر ترا با ضمیر ما

2 ما قصه‌ای که بود نمودیم و عرضه داشت تا خود جواب آن چه رساند بشیر ما