گفتم بچه ماند مژه ات گفت از کمال خجندی رباعی 30

1 دوش از در میخانه بدیدیم حرم را می نوش و ببین قسمت میدان کرم را

2 فرمان خرد بر دل هشیار نویسند حکمی نبود بر سر دیوان قلم را

1 آن نور دیده یک نظر از من دریغ داشت تیری ز غمزه بر جگر از من دریغ داشت

2 میشد نکو به زخم دگر زخم سینه ام دردا که مرهم دگر از من دریغ داشت

1 دل می کشد به داغ تو هر لحظه سینه را داغی بکش به سینه غلام کمینه را

2 زینسان که مشک زلف ترا سر نهاده است گردن کشی چراست به تو عنبرینه را