گفتم که جهان مگر وفا از جهان ملک خاتون رباعی 96

1 آمد نسیم و بوی تو آورد سوی من بادا فدای جان نسیم تو جان و تن

2 وه وه چه گویمت که چه خندان و شاد داشت ما را نسیم وصل اویس از سوی قرن

1 ای ز رویت خیره چشم آفتاب وی به مهر روی تو دلها کباب

2 برقع از روی چو خورشیدت بکش زآنکه بر خور کس نمی بندد نقاب

1 فدا کردم به غم‌های تو جان را که دارد تازه غم‌هایت جهان را

2 از آن کردم فدا جان در ره عشق کز آن عاری نباشد رهروان را