گفتم قمرت گفت به چشمش گردی از کمال خجندی رباعی 44

1 گر حال دل به دوست نه امکان گفتن است بر شمع سوز سینه پروانه روشن است

2 از من بگو به مدعی ای یار آشنا من فارغم ز قصد تو چون دوست با من است

1 تو خود به گوش نیاری حدیث زاری ما که در تو کار نکردست درد کاری ما

2 شنوده ام که گشودی زبان بدشنامم عزیز من چه گشاید ترا ز خواری ما

1 با رخ آن مه به دعوی کی برآید آفتاب کی نماید ذره هر جا رخ نماید آفتاب

2 سوختم از حسرت ای ابر افکن آنجا سایه س نا دگر بر خاک پایش رخ نساید آفتاب