ای که جانم به فدایِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 261

1 ای که جانم به فدایِ قد خوش منظرِ دوست کاش صد جان دگر داشتمی در خور دوست

2 روزها می­گذرد تا خبرش نشنیدم چون کنم، با که بگویم که فرستم برِ دوست

3 دشمن اربا من ازین روی ترش خواهد داشت بس که من بوسه شیرین خورم از شکّرِ دوست

4 گر همه خلقِ جهان دشمنِ عاشق باشند هیچ غم نبود اگر دوست بود یاور دوست

5 ساقیا باده به یارانِ دگر ده نه به من که مرا باده نباید مگر از ساغرِ دوست

6 یاسمن مشکن و گل پیش میاور که مرا سرِ جان نیست درین باغ به جان و سرِ دوست

7 مطربا چنگ مسازید و مگویید غزل که سر زهره ندارم به رخِ ازهرِ دوست

8 هرکه را حادثه­یی افتد اگر واقعه­یی مرجعی دارد و بی چاره نزاری درِ دوست