از خم زلفش دلم با آه و افغان از سلیم تهرانی غزل 326

1 از خم زلفش دلم با آه و افغان بازگشت مدتی در هند بود، آخر پریشان بازگشت

2 از غضب هرگاه زد بر گوشه ی ابرو گره آهم از نزدیک لب، اشکم ز مژگان بازگشت

3 از غریبی، دولتی باشد، اگر سوی وطن بار دیگر همچو عمر رفته بتوان بازگشت

4 همچو مجنون کو رود از کوی لیلی ناامید دستم از دامان او سوی گریبان بازگشت

5 جستجوی ماه نو نظاره ات بسیار کرد سوی ابروی تو آخر همچو مژگان بازگشت

6 من مقیم وصل و یاران رانده ی محفل سلیم هرچه بر من خواستند آن بر حریفان بازگشت