1 مرا چو یاد خراسان گذر کند بضمیر ز خون دیده کنم همچو لاله برگ زریر

2 چنانم آتش دل بر فلک زبانه زند که یک شرر بود از شعله هاش چرخ اثیر

3 اگر چه بیرخ احبابم وز چرخ نفور و گر چه با غم اصحابم و هزار نفیر

4 ولی شراب و ربابم مرتبست مدام شراب خون دلست و رباب ناله زیر

5 مرا که یکنفس از دوستان نبود شکیب مرا که بیرخ جانان دمی نبود گزیر

6 بصورتی فلک افکند دور ازیشانم که عقل خیره بماند در آن گه تصویر

7 بصد حیل طلب وصل دوستان کردم ولی بحیله دگرگون نمیشود تقدیر

8 پیام ابن یمین ای نسیم باد صبا بگوی بر سر بالین یاریک شبگیر

9 که گر حیات بماند بوصل با ز رسیم ور از تو دور بمیریم عذر ما بپذیر