برگ گل خواندمش از لطف برنجید از کمال خجندی غزل 831

1 برگ گل خواندمش از لطف برنجید ز من مگر این نکته رنگین نپسندید ز من

2 آن پری چهره که دیوانه خویشم گرداند چه خطا رفت که چون بخت بگردید ز من

3 ظاهرا برگ کسی نیست چو گل سرو مرا ورنه چون غنچه چرا روی بپوشید ز من

4 تا به مهر تو چو ابروی تو پیوستم دل چون سر زلف بر آشفتی و ببرید ز من

5 شب بر آن در زدم از درد چنان فریادی که سگ کوی تو در خواب بترسید ز من

6 به وفایت که من امروز بقایت خجلم از رقیب تو که بسیار جفا دید ز من

7 سالها منتظر پرسش او بود کمال عمر بگذشت دریغا و نپرسید ز من