1 ترک سر کردم ز جیب آسمان سر بر زدم خیمه زین دریا برون آخر چو نیلوفر زدم

2 در هوای گلشن آن مرغ گرفتارم که ریخت در قفس بال و پرم از بسکه بال و پر زدم

3 گر کنشت ار کعبه بود از وی ندیدم فتح باب جز در دل در محبت حلقه بر هر در زدم

4 صبر افزون آفتم شد کشتئی باشم که من غوطه در گل آخر از سنگینی لنگر زدم

5 بود آب زندگی در ظلمت آباد عدم غره بیجا در طلب عمری چو اسکندر زدم

6 مصلحت نبود ازین کشت پر آفت رستنم خواهدم چون برق زد از خاک گیرم سر زدم

7 شعله داغت چو شمعم سوخت از سر تا بپا آه ازین گل کز گلستان غمت بر سر زدم

8 چون روم از گلشن کویت که پایم در گلست من گرفتم زین چمن چون سرو دامن بر زدم

9 رو بمسجد چون کنم اکنون ازین درگاه فیض منکه عمری در خرابات مغان ساغر زدم

10 در طلسم محنت افتادم ز حفظ آبرو من گره این آبرا بیهوده چون گوهر زدم

11 هر فرازی را نشیبی در قفا مشتاق هست گیرم از نه آسمان من خیمه بالاتر زدم