در قفس خود را بیاد آشیان از آذر بیگدلی غزل 120

1 در قفس خود را بیاد آشیان انداختم ناله سر کردم که آتش در جهان انداختم

2 با کمال ناامیدی، حرف وصل یار را آنقدر گفتم، که خود را در گمان انداختم

3 مطرب از فرهاد و مجنون، حرف عشقی میزند من هم از خود داستانی در میان انداختم

4 ترک مطلب تا نکردم، ناله تأثیری نکرد چشم پوشیدم، خدنگی بر نشان انداختم

5 وای بر حال ملایک امشب آذر کز غمش ناوک آهی بسوی آسمان انداختم!