مرا وصال رخت ای نگار از جهان ملک خاتون غزل 710

1 مرا وصال رخت ای نگار می باید اگر مراد دل ما نمی دهی شاید

2 نظر به روی تو کردن چو خوش بود تا روز که عکس روی تو خواب از دو دیده برباید

3 ببست جان و دلم دیده در خیال رخت مگر دری ز وصالت خدای بگشاید

4 ز لطف خویش بیاراست زیور حسنت مشاطه کرمش آنچنان که می باید

5 به عشق روی چو ماهش صبور باش ای دل ببین ز گردش ایام تا چه می زاید

6 دو دیده ی دل من از جهان خبر داری که خون دیده ز هجران ز دیده پالاید

7 بساز ای دل بیچاره با مراد جهان نه آنچنان که بیاید چنانکه می باید