تا خیل غمت خیمه زد اندر از فروغی بسطامی غزل 357

1 تا خیل غمت خیمه زد اندر دل تنگم از تنگ دلی با در و دیوار به جنگم

2 گر کشته ز عشق تو شوم صاحب نامم ور زنده کوی تو روم مایهٔ ننگم

3 در ورطهٔ شوق تو چه اندیشه ز بحرم در لجه عشق تو چه پرواز نهنگم

4 تا پاره نگردید ز هم رشتهٔ عمرم تار سر زلف تو نیفتاد به چنگم

5 روی تو در آیینهٔ جان عکس بینداخت تا تختهٔ تن پاک بگشت از همه رنگم

6 زان رو به خدنگ مژه‌ات دوخته‌ام چشم کابروی کمان دار تو دوزد به خدنگم

7 دستی که طمع دارم از آن ساغر صهبا ترسم شکند شیشهٔ امید به سنگم

8 فریاد که آن عمر شتابنده فروغی گشت از ره بیداد ولیکن به درنگم