دلم نگاه ترا سخت آشنا دیده از سلیم تهرانی غزل 134

1 دلم نگاه ترا سخت آشنا دیده ست ولی نمانده به یادش که در کجا دیده ست

2 به چشم من چه عجب گر ز ناز ننشیند غبار کوی تو چون سرمه چشم ها دیده ست

3 به من هر آنچه کند، پیش می تواند برد جهان ز خون دلم دست در حنا دیده ست

4 فغان ز تربیت آسمان که دانه ی ما به کشت پرورش از آب آسیا دیده ست

5 شکست توبه ی زاهد ز شوق ابر بهار چرا پیاله گذارد ز کف، هوا دیده ست

6 ز چشم خویش سیاهی مزن به ما بسیار که چشم خسته دلان تو چشم ها دیده ست

7 سلیم خاک شد و فرش راه اوست هنوز به حیرتم که چه زان شوخ بی وفا دیده ست