دلم به دامِ تمنّایِ از حکیم نزاری قهستانی غزل 404

1 دلم به دامِ تمنّایِ عشق چند افتد شکالِ پایِ من از عقل ناپسند افتد

2 گناهِ دیدۀ شوخ است این که هر ساعت دلم چو صیدِ زبون در خمِ کمند افتد

3 چه خوش بنازم اگر دامنِ وصالِ فلان به کام در کفِ چون من نیازمند افتد

4 چه سرو خوانمت آخر کدام نی شکری بدین حلاوت ممکن بود که قند افتد

5 اگر به باغ درآیی ز رشکِ قامتِ تو چو بید ولوله بر عرعرِ بلند افتد

6 اگر مرا بکشند از محبّتِ تو چه باک محال باشد اگر عشق بی گزند افتد

7 نزاریا به زه آور کمانِ آه و بنال چنان که تیرِ فغانت به بیرجند افتد