دلم بگرفت از تنها از جهان ملک خاتون غزل 1137

1 دلم بگرفت از تنها نشستن دمادم رخ به خون دیده شستن

2 روا داری تو مرغ جان ما را به زاری بال و پر درهم شکستن

3 طریق عهد با یاران یکدل ببستن باز بی جرمی گسستن

4 نهادن بر ره زاغان گل وصل دل بلبل به خار هجر خستن

5 نیارد جز پریشانی و سودا دل اندر زلف و خال یار بستن

6 ز شادی سر به گردون برفرازم اگر دستم دهد زین غصّه رستن

7 جهان شد بر بلای عشق خرسند که مشکل باشد از بند تو جستن