دلم که شاهد امّید، در کنار از حزین لاهیجی غزل 403

1 دلم که شاهد امّید، در کنار ندید جبین صبح شب تار انتظار ندید

2 در آفتاب قیامت به سر چگونه برد کسی که سایهٔ آن سرو پایدار ندید؟

3 دلم که بوی گلش بر دماغ بود گران چه فتنه ها که در آن زلف تابدار ندید

4 شمرده زد نفس خو هرکه در عالم چو صبح، آینهٔ خاطرش غبار ندید

5 حزین ، به بلبل آواره زآشیان رحم است که در خزان ز چمن رفت و نوبهار ندید