1 به صبا پیام دادم که ز روی مهربانی سحری به کوی آن بت گذری کن ار توانی

2 چو رسی به آستانش ز ادب زمین ببوسی ز من ای صبا پیامی بدهی بدو نهانی

3 سر زلف مشکبارش به ادب مگر گشایی ز نسیم زلف بویی به مشام ما رسانی

4 گر با خردی و زنده جانی بر کن دل از این جهان فانی

5 آب رخ دین خود چه ریزی از آتش شهوت جوانی

6 آتش در زن به هر دو عالم خود را مگر از خودی رهانی

7 گر باز رهی زهستی خود خود را به خدای خود رسانی