دل بدست و پای کوبان از از عرفی شیرازی مثنوی 117

1 دل بدست و پای کوبان از حرم یگریختم وین سیه قندیل را از خاک دیر آویختم

2 توتیای دیده توفیق یعنی خاک دیر برسر دل تهنیت گویان بمژگان ریختم

3 راهب دیر وصنم مست سماع ماتم اند تا بشیون نغمه ناقوس را آویختم

4 گوهری کزوی بیاید دیده معنی صفا در جهان پیدا نشد هر چند خاکش بیختم

5 مایه دیریم عرفی عشوه در کعبه نیز مدتی پارنجها از پرده می انگیختیم