ترکم چو کمان کشید کردم از مهستی گنجوی رباعی 111

1 افتاده ز محنت من آوازه برون ای خانه مهر تو ز دروازه برون

2 ز اندازه برون است ز جور تو غم فریاد ازین غم ز اندازه برون

1 ای زلف تو حلقه حلقه و چین بر چین طغرای خط تو برزده چین بر چین

2 حور از بر تو گریخت پرچین بر چین زیور همه بر تو ریخت پرچین بر چین

1 ای باد که جان فدای پیغام تو باد گر برگذری به کوی آن حورنژاد

2 گو در سر راه مهستی را دیدم کز آرزوی تو جان شیرین می‌داد