من عهد و وفات سست می‌دانستم از مشتاق اصفهانی رباعی 152

1 نه صیدی جان برد از صیدگاه چشم فتانت نه تیری کم شود از ترکش پرتیر مژگانت

2 ندارد چشمه وصلت نشان چون نسپرد جانرا خضر هم تشنه لب در جستجوی آب حیوانت

1 مگر ز آن گل شمیمی هست باد صبحگاهی را که دارد این نشاط‌افزایی و اندوه‌کاهی را

2 ز دوزخ گو مترسان داغ هجران دیده را زاهد کز آتش نیست باکی دور از آب افتاده ماهی را

1 بر بلبل آنچه از ستم باغبان گذشت کی از جفای خار و ز جور خزان گذشت

2 گامی نرفته خار جفا دامنم گرفت پنداشتم کز آن سر کو می‌توان گذشت