قطعهٔ شعر ز شوریده شنیدم که در آن از بهار قطعه 464

1 بود مر ابر را اندر کمین باد برد مر ابر را زین سرزمین باد

2 چو ابر آید نباریده به صحرا وز بادی‌، که دیدست این‌چنین باد

1 صبح چون شاه فلک بر تختگه مأوی کند حاجب مشرق حجاب نیلگون بالا کند

2 بهر دفع جادویی‌های شب فرعون کیش موسی صبح از بغل بیرون ید بیضا کند

1 مهرگان آمد به آیین فریدون و قباد وز فریدون و قباد اندرزها دارد به یاد

2 گوید ای فرزند ایران راستگویی پیشه کن پیشهٔ ایران چنین بود از زمان پیشداد