دوش از لب نوشش سختی چند از فروغی بسطامی غزل 339

1 دوش از لب نوشش سختی چند شنیدم کز نوش لبان رشتهٔ پیوند بریدم

2 چندی به هوس بر در هر خانه نشستم عمری به طلب بر سر هر کوچه دویدم

3 بر دامن او بند نشد دست مرادم بر عارض او باز نشد چشم امیدم

4 زان غنچهٔ سیراب چه خون ها که نخوردم زان گلبن نو خیز چه گل ها که نچیدم

5 هر پرده که جان بر رخ او بست فکندم هر جامه که دل در غم او دوخت، دریدم

6 از شیشهٔ مقصود گلابی نگرفتم وز ساغر امید شرابی نچشیدم

7 کی بود که جان در ره محبوب ندادم کی بود که رنج از پی مطلوب ندیدم

8 بی کشمکش دام به باغی نگذشتم بی واسطهٔ رنج به گنجی نرسیدم

9 در خانهٔ دل جز تو کسی را ننشاندم از خیل بتان جز تو کسی را نگزیدم

10 جز خون دل از دیده سرشکی نفشاندم جز آن غم از سینه فروغی نکشیدم