1 شنودم من که موشی در بیابان مگر دید اشتری را بی نگه‌بان

2 مهارش سخت بگرفت و دوان شد که تا اشتر بآسانی روان شد

3 چو آوردش بسوراخی که بودش نبودش جای آن اشتر چه سودش

4 بدو گفت اشتر ای گم کرده راهت من اینک آمدم کو جایگاهت

5 ترا چون نیست از سستی سرخویش بدین عدت مرا آری بر خویش

6 کجا آید برون تنگ روزن چو من اشتر بدین سوراخ سوزن

7 برو از جان خود برگیر این بار که اشتر گربه افتادست این کار

8 برو دم درکش ای موش سیه سر که نتوانی شد استر را سیه گر

9 برو ای مور خود را خانهٔ جوی سخن در خورد خود از دانهٔ گوی

10 ترا ای موردازآن دل خوش فتادست که کیک تو عماری کش فتادست