1 شنودم من از آن داننده استاد که چون عبادی اندر نزع افتاد

2 درآمد پیش او عباسه ناگاه ز پای افتاده دیدش بر سر راه

3 ز سیلاب اجل مدهوش گشته ز پاسخ بلبلش خاموش گشته

4 بدو گفت ای لطیف نغز گفتار زفانت در سخن گفتن شکر بار

5 تو تا پیش سخن گویان نشستی همه دست سخن گویان ببستی

6 چرا گشتی چنین خاموش بیکار چو بود آن حرص بسیارت بگفتار