ز آن باده نخورده ام از نجم‌الدین رازی رباعی 59

1 ماییم ز خود وجود پرداختگان و آتش به وجود خود در انداختگان

2 پیش رخ چون شمع تو شبهای وصال پروانه صفت وجود خود باختگان.

1 گر روز پسین چراغ عهدم نکشی جانی بدهم به راحت و خوش منشی

2 ور جامهٔ اسلام ز من بر نکشی مرگی که در اسلام بود اینت خوشی.

1 یا رب تو مرین سایهٔ یزدانی را بگذار بدین جهان جهانبانی را

2 اندر کنف عاطفت خویشش دار این حامی بیضهٔ مسلمانی را