من برخی آبی که رود در جویت از مهستی گنجوی رباعی 38

1 در دبستان دوش از غم و شیون خویش می‌گشتم و می‌گریستم بر تن خویش

2 آمد گل سرخ و چاک زد دامن خویش و آلود اشکم همه پیراهن خویش

1 تا سنبل تو غالیه‌سائی نکند باد سحری نافه‌گشایی نکند

2 گر زاهد صد ساله ببیند دستت بر گردن من که پارسایی نکند

1 در وقت بهار جز لب جوی مجوی جز وصف رخ یار سمن‌روی مگوی

2 جز بادهٔ گلرنگ به شبگیر مگیر جز زلف بتان عنبرین بوی مبوی