من به لطفت امید می دارم از جهان ملک خاتون غزل 960

1 من به لطفت امید می دارم مگر از غم کنی سبکبارم

2 چون ندارم بجز تو کس به جهان ضایع از لطف خویش مگذارم

3 ماه من جلوه داد در چشمم اوست یا خود خیال پندارم

4 دل به جان آمد ای مسلمانان از جفای بت ستمکارم

5 من به امّید روی چون خورشید شب همه تا به صبح بیدارم

6 از چه میلی ندارد او سوی ما تخم مهرش میان جان کارم

7 من ندارم تمتّعی ز وصال تا نگویی که من جهان دارم