به دست آورده ام از حکیم نزاری قهستانی غزل 413

1 به دست آورده ام یاری که رویی چون قمر دارد دهانی چون لبِ شیرین لبانی چون شکر دارد

2 کجا شد عیسیِ مریم بیا گو معجزِ دم بین که در هر حرف پنداری نهان جانی دگر دارد

3 نظر تا بر وی افکندم ز سر تا پای در بندم سرِ او دارم از عالم ندانم اون چه سر دارد

4 چه داند هر هوس ناکی کمالِ حسنِ لیلی را کسی داند که چون مجنون دلی صاحب نظر دارد

5 اگر صادق بود عاشق به تیرِ طعنۀ فاسق نه روی اندر گریز آرد نه پروایِ سپر دارد

6 بگو ای پیکِ مشتاقان بدان خورشید کاین مسکین همه شب دیدۀ بیدار و حیران بر سحر دارد

7 لگد کوبِ فراقت گر مرا خاکی کند شاید مگر بازآورد بادی که بر کویت گذر دارد

8 چرا باید نزاری را نظر جز بر تو افکندن روا نبود جهان دیدن به چشمی کز تو بر دارد

9 کسی کش هم دمی باشد ازو چندی جدا ماند عجب می دارم ار هرگز دگر عزمِ سفر دارد