1 من که دارای جهان سخنم بنده ی شاه زمین و زمنم

2 عقل با من سرو کاریش نبود عشق داند که چسان مؤتمنم

3 من بدام تو یکی مرغ اسیر که ندانی ز کدامین چمنم

4 من بشهر تو یکی پیک غریب که نپرسی خبری از وطنم

5 گر نوازند بجامیم رواست بطفیل تو درین انجمنم

6 هر شب از سوز دل افروزم شمع که مگر دیده برویت فکنم

7 همه شب با تو نشینم که تویی باز روز آید و بینم که منم

8 شعله ای بر سرم افتاده چو شمع تا بپا سوخت بخواهد بدنم

9 آنکه بر جان من آتش زد و رفت گو که باز آی و ببین سوختنم

10 با نشاط است چه کارم تا هست غمی و گوشه ی بیت الحزنم

11 لعل یار آب خضر خاک دری بلب آمیخت که تا شد سخنم

12 بی نوا از غم و از دولت شاه خوش ادا توتی شکر شکنم