دارم سری که سرخوش صهبای از جویای تبریزی غزل 179

1 دارم سری که سرخوش صهبای بیخودیست چشم تری که محو تماشای بیخودیست

2 در محشر شهادتیان نگاه او دشت جنون و دامن صحرای بیخودیست

3 بی رنگ باش تا سبک از خویشتن روی رنگ پریده زینت سیمای بیخودیست

4 خود را مگر ز روزن آیینه دیده است چشم تو مست ساغر صهبای بیخودیست

5 جویا اسیر فکر «اسیر» که گفته است:‏ ‏«آهم گواه محضر دعوای بیخودیست»‏