دارم شبی، که دوزخ از آن از هلالی جغتایی غزل 57

1 دارم شبی، که دوزخ از آن شب علامتست از روز من مپرس، که آن خود قیامتست

2 یارب! ترحمی، که ز سنگ جفای چرخ ما دل شکسته ایم و زهر سو ملامتست

3 بر آستان عشق سر ما بلند شد وین سر بلندی از قد آن سروقامتست

4 رفتن ز کوی او کرمی بود از رقیب این هم که رفت و باز نیامد کرامتست

5 ثابت قدم فتاده هلالی براه عشق او را درین طریق عجب استقامتست!