ز لعل او دلی شوریده دارم از جویای تبریزی غزل 920

1 ز لعل او دلی شوریده دارم کبابی در نمک خوابیده دارم

2 ز شوق سجدهٔ کویت چو غنچه به روی هم جبین ها چیده دارم

3 قبول داغ را انگشت تسلیم چو شمع انجمن بر دیده دارم

4 بود بر پای تا قصر وجودم حباب آسا نفس دزدیده دارم

5 به وصف آن در دندان، گهرها همه بر روی دل غلطیده دارم

6 به رنگ جوهر آیینه دل را به پیچ و تاب آرمیده دارم

7 ز درد ناله امشب آسمان را چو ابر از یکدگر پاشیده دارم

8 به عالم سینه صافم زانکه جویا دلی از خویشتن رنجیده دارم