دلی دارم ز سودایش پر آتش از قاسم انوار غزل 397

1 عشق و مستوری و مستی چو نمی آید راست این جمالیست که از جمله جهان جان تر است

2 عشق و مستوری و عفت که شنیدست وکه دید؟ این کمالیست که از ذرات تو در نشو و نماست

1 بنده را هست سؤالی و نه آن حد منست که چرا لعل لبت رشک عقیق یمنست؟

2 حد من نیست ولی عشق سخن می گوید چون همه عشق شد اینجا همه جا جای منست

1 پیش از بنای مدرسه و دیر سومنات ما با تو بوده ایم در اطوار کاینات

2 اندر میان حکایت پیغام در گذشت چون با منی همیشه چه حاجت بمرسلات؟