کردم بهوس عمارتی از کمال‌الدین اسماعیل رباعی 549

1 سحرگهان که صبا نافۀ ختن بیزد زمانه عنبر و کافور بر هم آمیزد

2 بگسترند عروسان باغ دامن خویش چو ابر برسرشان ز استین گهر ریزد

1 دلم در آرزوی عشق روی جانانست بعشق می نرسم این همه بلا زانست

2 همه ازین سوی عشقست هر چه رنج و بلاست چو جان بعشق گروکشت کار اسانست

1 باد نوروزی ره بستان گرفت دست عاشق دامن جانان گرفت

2 نو عروسان چمن را دست ابر پای تا سر در در و مرجان گرفت