گیرم که سلیمان از باباافضل کاشانی رباعی 172

1 ناکرده دمی آن چه تو را فرمودند خواهی که چنان شوی که مردان بودند

2 تو راه نرفته ای، از آن ننمودند ور نه که زد این در، که درش نگشودند

1 چرخ فلکی خرقهٔ نُه توی من است ذات ملکی نتیجهٔ خوی من است

2 سّر ازل و ابد که گوش تو شنید رمزی ز حدیث کهنه و نوی من است

1 جایی که مقام نیست‌ات، مرحله دان وین عمر پر آفت و بلا را تله دان

2 چون بر تنت از حدوث مردم حدث ا‌ست جای حدث حدوثه را مزبله دان