گیرم که ز اصل خود کند فرع، از قدسی مشهدی رباعی 29

1 داده عشقم باده نابی که می‌سوزد مرا خورده‌ام از جام خضر آبی که می‌سوزد مرا

2 شب فغانم رفته بود از یاد مطرب صبح‌دم زد به تار چنگ مضرابی که می‌سوزد مرا

1 در جلوه‌گری چون تو کسی یاد ندارد نادر بود آن شیوه که استاد ندارد

2 بی سعی تو گیراست خیال سر زلفت این دام روان حاجت صیاد ندارد