در یافتم آخر ز قضاش را از مهستی گنجوی رباعی 106

1 هر گه که به زلف عنبر تر سایی بیم‌ست کزو تازه شود ترسایی

2 تو پای ز همت چرخ برتر سایی چون است که نزد بنده با ترس آیی

1 کردی به سخن پریرم از هجر آزاد بر وعدهٔ بوسه دی دلم کردی شاد

2 گر ز آنچه پریر گفته‌ای ناری یاد باری سخنان دینه بر یادت باد

1 ما را سر ناز دلبران نیست کنون آن رفت و گذشت و دل بر آن نیست کنون

2 آن حسن و طراوت که دل و دلبر داشت دل نیست بر آن و دلبر آن نیست کنون