در کف جور تو افتادم، تو دان از عراقی غزل 210

1 در کف جور تو افتادم، تو دان تن به هجران تو در دادم، تو دان

2 الغیاث، ای دوست، کز دست جفات در کف صد گونه بیدادم، تو دان

3 بر امید آنکه بینم روی تو لب ببستم، دیده بگشادم، تو دان

4 دل، که از دیدار تو محروم ماند بر در لطفت فرستادم، تو دان

5 سالها جستم، ندیدم روی تو از طلب اکنون به استادم، تو دان

6 چون نیم نومید ز امید بهی بر در امیدت افتادم، تو دان

7 گر کسی حالم نداند، گو: مدان از همه عالم چو آزادم، تو دان

8 می‌گدازد تابش هجرت مرا بر یخ است ای دوست، بنیادم، تو دان

9 گر ز نام من همی ننگ آیدت خود مبر نامم، که من بادم، تو دان

10 ور همی دانی که شادم ز اندهت هم به اندوهی بکن شادم، تو دان

11 چند نالم، چون عراقی، در غمت؟ روز و شب در سوز و فریادم، تو دان