مرا به صبحدمی در چمن از جهان ملک خاتون غزل 410

1 مرا به صبحدمی در چمن گذار افتاد ز بوی گل به مشامم خیال یار افتاد

2 گذشت یک دو سه بیتی به خاطرم به هوس چو از هوا نظرم سوی آن نگار افتاد

3 نگاه کردم و دیدم گرفته آشوبی چنانکه چرخ ازان ناله بیقرار افتاد

4 سؤال کردم و گفتم چه غلغلست به باغ هزار ناله و فریاد در هزار افتاد

5 جواب داد که سروی درآمد از در باغ ز رشک قامت او لرزه بر چنار افتاد

6 گل از خجالت رویش میان صحن چمن بریخت دردم و در دست و پای خار افتاد

7 بنفشه چون سر زلفش بدید در خم شد ز رشک و در قدم او به ره گذار افتاد

8 شکوفه و گل سوری و سوسن آزاد به اسم بندگیت جمله در شمار افتاد

9 هوای زلف و رخت کرد بلبل دل من گلی نچیده ز غم در دهان خار افتاد

10 اگرچه نیست تو را صبر در فراق رخش تحمّلی بکن ای دل که باز کار افتاد

11 فراق روی تو کردست حال زار مرا میان ما و غمت باز کارزار افتاد

12 بسی فراق بیفتد میان دلداران میان ما و تو ای دوست چند بار افتاد

13 ولی نبود چنین هیچ بار بر دل من بیا که بی تو جهانی ز اعتبار افتاد

14 چو بخت یار نبودم جدا شدی ز برم تو را فراق من ای جان به اختیار افتاد

15 اگرچه سکّه رویت به قلب دل زده اند به دار ضرب وصال تو کم عیار افتاد