قطرهٔ خونابه‌ای تا سوی از سلیم تهرانی غزل 780

1 قطرهٔ خونابه‌ای تا سوی مژگان می‌کشم از دل مجروح، پنداری که پیکان می‌کشم

2 دامن صحرا ز موج گریه‌ام شد لاله‌زار رنگ می‌ریزم به هرسو، طرح طوفان می‌کشم

3 همچو مرغ بیضه شد بر من قفس پیراهنم از جنون خود را به روی تیغ عریان می‌کشم

4 می‌دهد از زلف خوبان یاد بر روی هوا همچو مجمر بس که آه از دل پریشان می‌کشم

5 شهر بر دیوانه زندان است، همچون گردباد بر مراد دل نفس من در بیابان می‌کشم

6 می‌کنم چون غنچه هرگه یاد اوضاع چمن پای در دامان، سر خود در گریبان می‌کشم

7 بس که دارم ذوق جستن از فضای روزگار در میان خانه همچون تیر میدان می‌کشم

8 پا به مقدار گلیم خود کند هرکس دراز زان سبب من پا به قدر طرف دامان می‌کشم

9 تیره شد چشم از غبار کشور هندم سلیم سرمه‌ای در چشم از خاک صفاهان می‌کشم