خاطر من نشکفد از وصل یار از سلیم تهرانی غزل 869

1 خاطر من نشکفد از وصل یار خویشتن این چمن رنگی ندارد از بهار خویشتن

2 عشق از بس غافلم کرده ست از خود، می کنم همچو طفلان خاکبازی با غبار خویشتن

3 آخر کار محبت، جان به حسرت دادن است می تراشد کوهکن سنگ مزار خویشتن

4 در تمام عمر می سوزم برای دیگران آتشم، آتش نمی آید به کار خویشتن

5 سهل باشد گر سوار توسن گردون شوی جهد کن تا چون صبا گردی سوار خویشتن

6 هرکسی سر در کنار یار دارد، من سلیم می نهم چون غنچه شب سر در کنار خویشتن